Każda historia ma znaczenie: sektor opieki społecznej dla dorosłych – w skrócie

Brytyjskie dochodzenie w sprawie COVID-19 jest niezależnym dochodzeniem publicznym, którego celem jest zbadanie reakcji na pandemię COVID-19 oraz jej wpływu w celu wyciągnięcia wniosków na przyszłość.

Praca Inquiry jest podzielona na oddzielne dochodzenia, znane jako moduły. Każdy moduł koncentruje się na innym temacie, z własnymi przesłuchaniami publicznymi, podczas których przewodniczący wysłuchuje dowodów. Po przesłuchaniach publikowany jest raport modułu, który zawiera ustalenia oparte na wszystkich dowodach i zaleceniach przewodniczącego na przyszłość.

Jak każda historia ma znaczenie wpisuje się w pracę Inquiry

To podsumowanie odnosi się do rekordu Every Story Matters dla modułu 6, który bada sektor opieki społecznej dla dorosłych w czasie pandemii Covid-19. Przyszłe rekordy Every Story Matters będą koncentrować się na różnych aspektach życia w czasie pandemii, takich jak dzieci i młodzież, wsparcie ekonomiczne dla osób i przedsiębiorstw oraz wpływ na całe społeczeństwo, w tym zdrowie psychiczne, kluczowi pracownicy i żałoba.

Dokument Every Story Matters dla sektora opieki społecznej dla dorosłych gromadzi doświadczenia, którymi ludzie się z nami podzielili:

• online na everystorymatters.co.uk;
• osobiście podczas wydarzeń organizowanych w miastach na terenie Wielkiej Brytanii; i
• poprzez ukierunkowane badania z udziałem określonych grup ludzi.

Każda historia jest anonimizowana, analizowana i organizowana w rekordach specyficznych dla modułu. Te rekordy są wprowadzane do dowodów dla odpowiedniego modułu.

Every Story Matters nie jest ani ankietą, ani ćwiczeniem porównawczym. Nie może być reprezentatywne dla całego doświadczenia Wielkiej Brytanii i nie zostało zaprojektowane w taki sposób. Jego wartość polega na wysłuchaniu szeregu doświadczeń, uchwyceniu tematów, którymi się z nami podzielono, cytowaniu historii ludzi ich własnymi słowami i, co najważniejsze, na zapewnieniu, że doświadczenia ludzi będą częścią publicznego rejestru Inquiry.

Niektóre z historii i tematów w tym zapisie obejmują opisy śmierci, doświadczeń bliskich śmierci, zaniedbania, aktów zaniechania i znacznych szkód fizycznych i psychicznych. Mogą być one niepokojące. Jeśli tak, zachęcamy czytelników do szukania pomocy u współpracowników, przyjaciół, rodziny, grup wsparcia lub pracowników służby zdrowia, jeśli jest to konieczne. Lista usług wsparcia znajduje się na stronie internetowej UK Covid-19 Inquiry: https://covid19.public-inquiry.uk/support-whilst-engaging-with-the-inquiry/.

Wpływ ograniczeń związanych z blokadą

Osoby wymagające opieki i wsparcia oraz ich bliscy powiedzieli nam, że głęboko dotknięty ograniczeniami związanymi z blokadą.

Ludzie żyjący samotnie czuli się osamotnieni i odizolowani. Często zmagał się z codziennymi zadaniami takie jak opieka osobista i prace domowe bez wsparcia bliskich i/lub ze skróconą liczbą godzin opieki domowej¹.

Ograniczenia związane z blokadą doprowadziły do niektórzy bliscy wprowadzają się do osoby, którą się opiekują, aby jej pomóc.

Osoby mieszkające w domach opieki również mówiły o poczuciu samotności i izolacji, szczególnie na początku pandemii, kiedy ograniczenia w domach opieki oznaczały, że rodzina i przyjaciele nie mogli się odwiedzać. Szczególne wyzwania napotykały osoby z demencją lub niepełnosprawnością intelektualną, które nie były w stanie zrozumieć, dlaczego ich bliscy już ich nie odwiedzają. Słyszeliśmy, jak czuli się porzuceni, a ich zdrowie i samopoczucie się pogorszyły.

Wprowadzenie domów opieki sposoby pozostawania w kontakcie, takie jak rozmowy wideo i wizyty przy okniei chociaż niektórzy przyjęli je z zadowoleniem jako sposób na nawiązanie kontaktu z rodziną i przyjaciółmi, wielu uważało je za mylące, szczególnie osoby z demencją lub niepełnosprawnością intelektualną. Trudno im było zrozumieć, dlaczego mogli słyszeć głos bliskiej osoby lub widzieć jej twarz na ekranie, ale nie mogli być razem osobiście.

Opieka paliatywna i żałoba

Dowiedzieliśmy się, że niektórzy bliscy zmarłych nie mogli być przy nich w ich ostatnich chwilach. Bliscy bali się, że członek rodziny pomyśli, że porzucili ich w ostatnich godzinach. To traumatyczne doświadczenie doprowadziło do przytłaczającego uczucia smutku i gniewu. Wiele osób, które straciły bliskich, nadal zmaga się z problemami ze zdrowiem psychicznym związanymi z tym, że nie były przy nich, aby trzymać ich za rękę i pożegnać ich osobiście.

Niektóre rodziny i nieodpłatni opiekunowie czuli się bezradni i sfrustrowani podczas pandemii, ponieważ musieli zapewnić opiekę na koniec życia do osoby, którą się opiekowali w swoim własnym domu. Mieli trudności z dostępem do profesjonalnego wsparcia, niezbędnego sprzętu i leków.

Wielu autorów było świadomych, że osoba, którą się opiekowali, miała DNACPR² ogłoszenie na miejscu i zrozumieliśmy, dlaczego było to potrzebne. Usłyszeliśmy również od współpracowników, że w niektórych przypadkach Powiadomienia DNACPR były stosowane na zasadzie ogólnej do osób z określonym schorzeniem, takim jak demencja. W niektórych przypadkach członkowie rodziny, przyjaciele lub personel opiekuńczy kwestionowali powiadomienia DNACPR. Niektórzy współautorzy podzielili się informacją, że rozmowy na temat powiadomień DNACPR były prowadzone w sposób niedelikatny, co powodowało znaczny niepokój u osób otrzymujących opiekę i ich rodzin.

Po śmierci bliskiej osoby rodziny zmagały się z jeszcze większym smutkiem i frustracją.

Ograniczenia związane z pogrzebami i praktykami związanymi ze śmiercią sprawiły, że wiele osób nie mogło się gromadzić aby uczcić zmarłą osobę lub uczcić ważne tradycje kulturalne lub religijne.

Słyszeliśmy, że niektórzy pracownicy opieki musieli zapewnić opiekę na koniec życia, którą mieli brak doświadczenia i przeszkolenia, ponieważ pracownicy służby zdrowia nie mogli odwiedzać domów opieki.

Opiekunowie twierdzili, że obecność bliskiej osoby w chwili jej śmierci była dla nich źródłem cierpienia, zwłaszcza gdy członkowie ich rodzin i bliscy nie mogli być obecni. Uznali znaczenie opieki, którą zapewnili i docenili wdzięczne wiadomości otrzymane od rodzin i przyjaciół. Słyszeliśmy również, że wielu pracowników opieki pracowało po godzinach, aby zapewnić, że mieszkańcy nie umierali w samotności.

¹ Opieka domowa to opieka świadczona w czyimś domu.
² Aby dowiedzieć się więcej na temat decyzji DNACPR (nie podejmować resuscytacji krążeniowo-oddechowej), odwiedź stronę internetową NHS: https://www.nhs.uk/conditions/do-not-attempt-cardiopulmonary-resuscitation-dnacpr-decisions/.

Wpływ pandemii na kadrę opiekuńczą

Niedobory kadrowe stanowiły poważne obciążenie dla sektora opieki społecznej dla dorosłych, napędzany przez:

• obawy dotyczące przenoszenia wirusa,
• osłona związana ze stanem zdrowia,
• wymagania dotyczące samoizolacji,
• nieobecności spowodowane stresem,
• nieobecność z powodu długiego Covid i
• niepokój związany z presją związaną z koniecznością zaszczepienia się.

Aby uzupełnić luki kadrowe, usłyszeliśmy, że istnieje zwiększone poleganie na pracownikach agencji.

Pracownicy opieki dostosowali godziny pracy i rutynę do rosnących potrzeb, czasami opuszczając własne rodziny i przeprowadzając się na pewien czas do domów opieki.

W opiece domowej, mniej wizyt i krótsze wizyty oznaczało, że uwaga przesunęła się ze znaczącego wsparcia osobistego i społecznego na zapewnianie jedynie niezbędnej opieki. Było to głęboko niepokojące zarówno dla pracowników opieki domowej, jak i osób, którymi się opiekowali.

Chwila niektórzy pracownicy opieki społecznej czuli się doceniani i wspierani przez ich pracodawców i społeczności, wielu pracowników opieki społecznej czuło się niezauważanych i niedocenianych.

Słyszeliśmy też o naciski, którym muszą stawiać czoła nieodpłatni opiekunowie, spowodowane brakiem wsparcia świadczone przez służby społeczne i służby zdrowia.

Doświadczenia osób wypisywanych ze szpitali do domów opieki w czasie pandemii

Personel domu opieki zgłaszał otrzymywanie ograniczonych lub niedokładnych informacji o wypisie ze szpitala, w tym o stanie zdrowia i statusie testów na COVID-19. Część personelu stwierdziła, że czuła presję, aby przyjmować pacjentów z powodu niedoboru łóżek szpitalnych.

Donoszono, że w niektórych przypadkach niespójne testowanie i brak komunikacji ze szpitali, personel opiekuńczy i rodziny odczuwały niepokój o bezpieczeństwo podopiecznych i rozprzestrzenianie się wirusa.

Niektóre rodziny zgłaszały, że czują się wykluczone z decyzji o wypisie i inne decyzje dotyczące opieki, często nie otrzymując zbyt wielu informacji o przeniesieniu do domu opieki.

Doświadczenia w zakresie środków ochrony osobistej (PPE) i środków kontroli zakażeń Covid-19 w placówkach opieki społecznej

Opiekunowie powiedzieli nam, jak wcześnie w trakcie pandemii często musieli ponownie wykorzystuj artykuły jednorazowego użytku, zapasy żywności lub zaopatruj się w środki ochrony osobistej w szpitalach, organizacje charytatywne i inne organizacje społeczne lub przedsiębiorstwa z powodu niedoborów środków ochrony osobistej. Słyszeliśmy również, że pomimo poprawy dostępności w miarę postępu pandemii, darczyńcy nadal byli zaniepokojeni jakością i przydatnością środków ochrony osobistej.

Opiekunowie opowiedzieli nam, jak maski zasłaniają mimikę twarzy, utrudniając zrozumienie niewerbalne wskazówki. Szczególnie dotyczyło to osób z demencją lub niepełnosprawnością intelektualną, a także stanowiło problem dla osób głuchych, ponieważ wpływało na ich zdolność czytania z ruchu warg.

Słyszeliśmy jak protokoły testowe różniły się w zależności od placówki opieki i stanowiska pracy w trakcie pandemii. Niektóre organizacje nakazywały codzienne testowanie personelu, podczas gdy inne testowały co tydzień lub tylko osoby z objawami. Pracownicy socjalni powiedzieli nam, jak dostęp do testów był niezbędny ze względu na przemieszczanie się pracowników opieki między placówkami opieki a własnymi domami.

Pracownicy służby zdrowia zgłaszali znaczne trudności z zachowaniem dystansu społecznegoczęsto nie mając możliwości zachowania fizycznego dystansu od osób wymagających opieki podczas zapewniania im opieki osobistej, takiej jak kąpiel czy pomoc w przygotowywaniu posiłków.

Dostęp do opieki zdrowotnej w czasie pandemii

Niektóre domy opieki powiedziały nam, że ich zdaniem usługi opieki zdrowotnej były traktowane priorytetowo w stosunku do usług opieki społecznej a głównym celem było chronić system opieki zdrowotnej.

Bariery w dostępie do usług opieki zdrowotnej i społecznej, w tym osobiste wizyty, takie jak fizjoterapia, jeszcze bardziej pogorszyły stan pacjentów.

Usłyszeliśmy od rodzin i pracowników, jak dostęp do usług opieki zdrowotnej, takich jak lekarze rodzinni, usługi społeczne i szpitale, został znacznie ograniczony lub opóźnione z powodu pandemii.

Osoby wymagające opieki i wsparcia powiedziały nam, jak wizyty przeniesione na konsultacje online lub telefoniczne, które nie zawsze były odpowiednie, szczególnie dla osób ze szczególnymi potrzebami komunikacyjnymi.

Niektórzy pracownicy opieki społecznej uważali, że pracownicy służby zdrowia wahali się lub nie byli w stanie odwiedzać pacjentów z powodu niedoborów kadrowych lub w celu zminimalizowania ryzyka transmisji. Doprowadziło to do zwiększone obciążenie pracą dla personelu opiekuńczego, który musiał ułatwiać wirtualne wizyty, monitorować przebieg leczenia i stwierdzać zgony.

Dostęp do opieki zdrowotnej w nagłych wypadkach również był utrudniony ze względu na zwiększone obciążenie szpitali i obawy przed zarażeniem się Covid-19.

Aby dowiedzieć się więcej lub pobrać kopię pełnego zapisu lub inne dostępne formaty, odwiedź stronę: https://covid19.public-inquiry.uk/every-story-matters/records/